«Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται»

EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Αντώνης Μαρκόπουλος*

Την Κυριακή στις 18.45 μαθαίνω ότι στο ΥΠ.ΕΣ. μιλάνε για διαφορά 10 μονάδων υπέρ της Ν.Δ. στα exit polls. Αμέσως τηλεφωνώ σε στέλεχος του Οργανωτικού που με διαβεβαιώνει, «Μην ακούς τι θα βγάλουν, η διαφορά είναι 1-2 μονάδες μπροστά αυτοί ή εμείς».
Μετά από λίγο έρχεται tweet του «πολύ» Πολάκη περί «τελευταίας προβοκάτσιας των δημοσκόπων και να μην πιστεύουμε τίποτα και η νίκη ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ κοντά».

Στις 11.30, στο πάνελ του ΑΝΤ1, ο Α. Πετρόπουλος, δημοσιογράφος της «Αυγής», με πρόβλεψη ΥΠ.ΕΣ. 40/20, επιμένει ότι η «Ν.Δ. το πολύ να πάρει 36-37%».

Σύντροφοι και φίλοι, όλα αυτά δείχνουν ένα κόμμα όπου η ηγεσία και οι παρατρεχάμενοι δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα και έχει ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα.

printscreen Αντώνης Μαρκόπουλος

Η Ν.Δ. κέρδισε μόλις 0,9% σε σχέση με το 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 11,4%! «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».

Η μεταφορική σημασία του γνωμικού είναι: Όταν κάποιος ισχυρός άνθρωπος ή θεσμός χάσει τη δύναμή του, τότε όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν, να κερδίσουν κάτι από την πτώση του.

Είναι λογικό ένας ηγέτης που προδίδεται από ικανότατους συνεργάτες του, αλλά και ανθρώπους που εμπιστευόταν (π.χ. Ζωή), όπως ο Αλέξης το 2015, να στραφεί σε παλαιούς φίλους. Έτσι δημιουργείται το παρεάκι. Σε αυτό παρεισφρέουν και κάποιοι καθηγητές, λες και δε μας έφτασε η εμπειρία του Βαρουφάκη.

Χάρη στην ηγεσία του Αλέξη, την ικανότητα του γραμματέα Δ. Βίτσα και την προσπάθεια όλων μας, το κόμμα ορθοπόδησε και μάλιστα κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, απέναντι σε πόλεμο από παντού. Στη συνέχεια, πάντα με σωστούς και ικανούς γραμματείς (Π. Ρήγας και Π. Σκουρλέτης), καταφέραμε να αντεπεξέλθουμε.

Αυτό όμως το παρεάκι συνέχισε και άρχισε να διαβρώνει τις σχέσεις του προέδρου με άλλους κυβερνητικούς εταίρους, μη ελεγχόμενους από αυτό, με αποκορύφωμα την αποχώρηση Κοτζιά, το 2018.
Τότε λοιπόν και ενώ γίνονταν από πολλούς προσπάθειες να αναιρεθεί η παραίτηση και να αποσοβηθεί η κρίση, ο Δ. Τζανακόπουλος, μετέπειτα χειρότερος γραμματέας που πέρασε ποτέ, «έδωσε μια σπρωξιά», δηλώνοντας ότι «όποιος δε θέλει. κατεβαίνει από το τρένο, δεν τον έχουμε ανάγκη».

Τη συνέχεια την ξέρουμε: ανέλαβε ο «άνθρωπος για όλες τις δουλειές» και ήδη υφυπουργός, αρμόδιος για Ευρωπαϊκές Σχέσεις, νομίζοντας ότι είναι παντογνώστης των εξωτερικών, όταν μέχρι τότε η μόνη του επαφή ήταν καθαρά σε ακαδημαϊκό-συμβουλευτικό επίπεδο στη σύνταξη διαφόρων Συνταγμάτων χωρών της Βαλκανικής ή της Ασίας.

Αποτέλεσμα, οι θέσεις μας στην εξωτερική πολιτική να είναι απλά ακολούθημα του Δένδια, στο πλαίσιο (ποιου) fair play και πρακτικά να μη μιλάμε για όλες τις λάθος αποφάσεις, από τη Συμφωνία με την Ιταλία μέχρι τον φράκτη και τους κινδύνους που απορρέουν με τη μετατόπιση της μέσης γραμμής, παρά μόνο πρόσφατα.

Το άλλο, επίσης καθηγητικό, πρόσωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο παρεάκι και την κάκιστη απόφαση εκλογών τον Ιούλιο του 2019, αντί του Οκτωβρίου, ήταν ο Βερναρδάκης, που συνέχισε μέχρι σήμερα να δίνει λάθος συμβουλές.

Έκτοτε στην αγωνία να ξανακερδίσουμε τις εκλογές, έγιναν οι λάθος διευρύνσεις προς μια στρογγυλοποιημένη εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, αρεστή στους «ανανεωτικούς», άκαπνους και γυρολόγους κύκλους της αμπελοφιλοσοφίας, δεδηλωμένους εχθρούς τού μέχρι τότε ΣΥΡΙΖΑ (Μπίστης, Βαλντέν), και ανοίγματα σε επίσης πρώην σφοδρούς επικριτές, πολιτευτές του τέως ΠΑΣΟΚ (Τόλκας, Μωραΐτης, Κεδίκογλου).

Οι περισσότεροι από αυτούς έβριζαν τους συνεπείς πρώην ομόσταβλούς τους που είχαν το θάρρος να έρθουν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 (Βαλντέν το 2022 σε διαδικτυακή συνεδρίαση του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 μάζεψε το χειρότερο και εθνικιστικότερο κομμάτι του παλαιού ΠΑΣΟΚ»).

Και το χειρότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς απέκτησαν θέση στην Πολιτική Γραμματεία και τη λήψη αποφάσεων, ενισχύοντας το παρεάκι, μην έχοντας ποτέ εκλεγεί από κανέναν και μπήκαν κατ’ αποκοπή και στην Κ.Ε.

Όλο αυτό το ηττοπαθές συνονθύλευμα οδήγησε στην άνευρη και ηττοπαθή αντιπολίτευση, αφήνοντας τον χώρο στο ένοχο ΠΑΣΟΚ να κάνει φαντασμαγορικές εμφανίσεις και να… συμφωνεί στο τέλος.

Τέλος, διαχρονικά και κυρίως προεκλογικά, δεν ήμασταν ικανοί ή φοβούμαστε να αναδείξουμε, έστω και με πληρωμένη καταχώριση, ουσιαστικά πεπραγμένα μας, όπως η νομοθέτηση της αύξησης των συντάξεων και του κατώτατου μισθού από το 2017, η πρώτη προσέγγιση για τις Bell@ra επί Κουβέλη, η απόφαση για αναβάθμιση των F-16, που μετά καθυστέρησε η Ν.Δ. και άλλα πολλά, αφήνοντας πεδίον δόξης λαμπρόν στα ψέματα της Ν.Δ.

Επιμείναμε στην περίφημη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων με τι αισθητήριο; Επειδή ο Βαρουφάκης μάς προσέγγισε στο Πολυτεχνείο το 2021, όταν δεν είχε πάρει και τις πλάτες της ΛΑ.Ε., ή ο Κουτσούμπας δε μας έβρισε τότε, γιατί δεν είχε κερδίσει δύο συνεχόμενες χρονιές η ΠΣΚ τις φοιτητικές εκλογές, όπου επί μονίμου βάσεως πατώνουμε.

Πιστέψαμε ποτέ ότι το ανεπάγγελτο παιδί του σημιτικού κομματικού σωλήνα θα γινόταν σύντροφός μας, όταν οι εντεταλμένοι του έδιναν, πλην ελαχίστων, δείγματα αντιπαλότητας και επιθετικότητας;

Και καλά το δημοκρατικό μας αίσθημα μας οδήγησε, κακώς, όπως φάνηκε, στην οδό της απλής αναλογικής, που το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν ψήφισε και δεν μπόρεσε έτσι να κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα, γιατί επιμένουμε να τους προσεγγίζουμε όταν μας φτύνουν;

Δεν καταλάβαμε ό,τι κατάλαβε ο αρεστός μας Ανδρέας Παπανδρέου το 1989: για όλα τα ευνοημένα κομματίδια και γκρουπούσκουλα ένας είναι ο εχθρός, ο ηγεμόνας, ειδικά αν είναι από τον αριστερό χώρο και συμπεριφέρεται έτσι. Εμείς δυστυχώς έτσι συμπεριφερθήκαμε, ειδικά απέναντι σε πρώην συμμάχους που τους παραμερίσαμε, ακόμη και μετά το τελευταίο συνέδριο και ουδέποτε απαντήσαμε σε ενωτικές τους προσεγγίσεις, όπως το ΠΡΑΤΤΩ και οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Θα ’πρεπε ο Αλέξης να θυμάται ότι το 2008 κατάφερε να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλάζοντας την ηγεμονική αντιμετώπιση από τον ΣΥΝ με τον δικό του τρόπο.

Τώρα πια, μόνο επίθεση σε όλα τα μέτωπα και σε όλους, με απαντήσεις στις όποιες κατηγορίες με τα υπαρκτά επιχειρήματα και πληρωμένες καταχωρίσεις με τα επιτεύγματα με αριθμούς, απομάκρυνση των ηττοπαθών βολεμένων και των ανόητων εγωπαθών και ανεγκέφαλων ,που νομίζονται για αυθεντίες επί παντός επιστητού, αλλά και των καλών κυριών που λιάζουν την όποια αντιδικτατορική τους δράση ή άλλων που πρέπει να ασχολούνται με τα γεμιστά τους, για να μην καταστρέφουν το υπέροχο αλλά μη διαφημισμένο έργο των καρτών διατροφής 70 και 400 € που καθιέρωσαν για τους φτωχούς. Και κυρίως, απομάκρυνση από το παρεάκι και τη λήψη αποφάσεων όλων των «περίεργων».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε το 2015 δύο φορές, χωρίς στρογγυλέματα και με επιθετική θετική πολιτική και προτάσεις, παρά τις αντιξοότητες των μνημονίων, απέναντι σε αυτούς που τα έφεραν και τώρα το παίζουν άμεμπτες παρθένες, με τον Μητσοτάκη να τολμάει να λέει ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τα μνημόνια» και να μην κοκκινίζουν και οι πέτρες!

Επίθεση, λοιπόν, με απαντήσεις και Ιστορία σε όλους!


*τ. συντονιστή Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ

Πηγή